Во Словенија веќе не се смеат на политички вицеви

Шегите на сметка на политичарите во Словенија речиси целосно исчезнаа во однос на време пред повеќе од триесет години, не затоа што се забранети или поради недостаток на „материјал”, туку поради променетиот вкус на општеството и социјалните околности. Тоа е теза на двајца истражувачи од Љубљанскиот факултет за политички науки, по теренско истражување.

Политичките шеги во постсоцијализмот исчезнуваат од секојдневниот живот на Словенците и ја немаат истата важна улога како во социјализмот, иако политичкиот хумор како поширока категорија не исчезна целосно и се појавува во променети форми, се наведува во тезата до која дошле Примож Млевник и Петер Станковиќ и заклучија дека првичната теза била потврдена со истражувањето.

Како примерок, тие зеле 200 шеги што ги нашле на петте најпосетени Фејсбук профили на словенечки јазик и стотина шеги со најмногу „допаѓања”.

Како што истакнаа во заклучокот на истражувањето, нивните претпоставки се покажале како точни, бидејќи само три од 200 шеги биле насочени кон конкретен политичар.

Конкретно име било споменато само еднаш.

Најмногу шеги се однесувале на машкиот или женскиот пол, потоа шеги за русокоси (11 шеги), 10 за „Јанезек” (или за Ивица), четири за Мујо и Хасо и три за тешти.

Следуваат дури потоа политичарите, свештениците, правниците и другите.

Првото нешто што треба да се каже е дека во Југославија политичарот беше атрактивна шега, бидејќи пропагандата на режимот беше силна, а границите на запад беа отворени, така што шегите ја одразуваат критичната дистанца и ширењето на пропаганда со реалноста, наведуваат истражувачите.

Расчекорот со стварноста постои во капитализмот, но капитализмот работи без потреба да го оправда и легитимизира на еден посуптилен начин, како што покажаа многу критички теоретичари, од Карл Маркс досега, наведуваат истражувачите, додавајќи дека денес не постои вистински поттик за шеги за политичарите.

Како друга можна причина, политичарите во времето на СФРЈ и социјализмот беа избирани од партијата, а не луѓето за кои тие не беа особено популарни меѓу населението. Така тие брзо станаа предмет на шега, додека денес гласачите избираат свои претставници на сите нивоа, па шегата за политичарите, исто така, може да се сфати како критика за самите себе.